Historia kruka w herbie sięga czasów starożytnych. W Rzymie, za czasów Tyberiusza, oficerem ekwitów (kawalerii rzymskiej) był niejaki Valessius Messala Corvinius. Podczas rozstrzygającej bitwy z Frankami został on wyzwany na pojedynek przez jednego z przeciwników, wojownika o niedźwiedziej sile. Podczas walki nadleciał kruk, usiadł na hełmie Corviniusa i zaczął atakować Franka. Zdezorientowanego przeciwnika udało się pokonać bez większego trudu. Na pamiątkę tego zdarzenia Rzymianin umieścił w swoim herbie podobiznę kruka. Herb ten przyjęty został przez węgierski ród Korwinów (nawiązanie do imienia rzymskiego). Jeden z jego członków poślubił na przełomie XI/XII w. możną pannę z rodu Pobogów, jedynaczkę. Aby zadośćuczynić aspiracjom rodziny żony, połączył on znaki obydwu rodzin, Pobóg i Kruka, dając początek herbowi Ślepy Wron w ostatecznym kształcie. Pierwsza wzmianka o herbie pochodzi z czasów Konrada Mazowieckiego, z roku 1224. W czasie bitew przedstawiciele rodu zwoływali się okrzykami: "Bojna! (Bujna!)" . Opis: Na tarczy w polu błękitnym srebrna podkowa skierowana barkiem do góry a ocelami do dołu, na barku podkowy złoty krzyż kawalerski. Na krzyżu stoi czarny kruk zwrócony w prawą stronę ze złotym pierścieniem w dziobie. W klejnocie (koronie nad hełmem) widnieje taki sam kruk z pierścieniem. Labry błękitne, podbite srebrem. W 1490 r. pojawiła się odmiana herbu Ślepowron pod nazwą Korwin. Ród bojarów ze Żmudzi, w którym urodził się protoplasta rodziny Romańskich został adoptowany do herbu Ślepowron po zawarciu unii w Horodle w 1413 r. Bojarowie tak litewscy jak i żmudzcy zostali wówczas zrównani w prawach ze szlachtą polską i zaczęli przyjmować polskie znaki rycerskie. Tak wizerunek starożytnego Kruka zadomowił się na bezkresach Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Znani Polacy herbu Ślepowron (alfabetycznie):

• Wojciech Jaruzelski
  
• Augustyn Kordecki
  
• Ignacy Mościcki
  
• Kazimierz Pułaski
  
• Stefan Starzyński
  
• Karol Szymanowski